چرا سفر به ماه به تاخیر افتاد؟

هنگامی که ناسا به صورت رسمی از برنامه آرتمیس سفر به ماه و ساخت پایگاه در سطح این کره رونمایی کرد، این سوال برای همه پیش آمد که چه چیزی سبب این فاصله زمانی شد؟

 

*** چرا سفر به ماه به تاخیر افتاد؟

 

به گزارش منتخبین، امسال، پنجاهمین سالگرد ماموریت «آپولو ۱۷» و آخرین باری است که انسان روی ماه فرود آمد.

هنگامی که ناسا به صورت رسمی از برنامه «آرتمیس» سفر به ماه و ساخت پایگاه در سطح این کره در سال ۲۰۱۷ رونمایی کرد، این سوال برای همه پیش آمد: چه چیزی سبب این فاصله زمانی شد؟

ناسا پس از آپولو مشغول ماموریت‌های اکتشافی فضایی مانند «ویجر ۱ و ۲» بود که هر دو در سال ۱۹۷۷ برای بررسی سامانه‌های مشتری و زحل به فضا پرتاب شدند.

ماموریت‌های «وایکینگ ۱ و ۲» مریخ و ماموریت «پایونیر» زهره نیز از دیگر کارهایی بود که ناسا در آن زمان انجام می‌داد.

همه این ماموریت‌ها یک ویژگی مشترک داشتند:

کوچک، کم هزینه و با بازده علمی بالا بودند.

 

در طول دهه ۸۰، یک مسابقه فضایی جدید با هدف تسلط بر مدار پایین زمین و تسخیر فضایی که ماهواره‌ها در آن کار می‌کنند، میان کشورهای مختلف مانند ایالات متحده و روسیه در جریان بود.

ناسا توضیح می‌دهد: «دولت «نیکسون» برای توسعه برنامه شاتل فضایی چراغ سبز نشان داده بود و این شاتل در سال ۱۹۸۱ اولین پرتاب خود را انجام داد.

اوج این مسابقه فضایی با آتش بس در قالب استقرار ایستگاه فضایی بین‌المللی به پایان رسید و این دو کشور تصمیم گرفتند تا در زمینه امور فضایی به صورت مشترک فعالیت کنند.

اکتشافات فضایی در دهه‌های ۸۰، ۹۰ و ۲۰۰۰ درست همانند دهه‌های ۵۰، ۶۰ و ۷۰ تحت تاثیر رویدادهای سیاسی بین‌المللی بود.

 

در سال ۲۰۱۹، «Insider» گزارش داد: «فضانوردان معتقدند که بودجه و سیاست موانع اصلی هستند که بشریت را از رسیدن به ماه بازمی‌دارند.

مدیر سابق ناسا، «جیم برایدنستاین» دراین‌باره گفت: «اگر امور سیاسی وجود نداشت، ما تاکنون سفرهای بیشتری به ماه را تجربه کرده بودیم.»

باز آلدرین»، فضانورد ناسا در سال ۲۰۱۵ گفت: «ایالات متحده با انجام مداوم پروژه‌هایی فضایی تمام جهان را تحت تاثیر قرار داده است.

ما چند دهه پیش نشان دادیم که سفر به ماه امکان‌پذیر است اما آن را پیگیری نکردیم.

 

هریسون اشمیت در سال ۲۰۱۹ به مناسب پنجاهمین سالگرد فرود آپولو ۱۱ گفت:

تسریع در امور بلندپروازانه یک چالش واقعی است که به تعهد دولت‌ها و صرف هزینه نیاز دارد. برای موفقیت‌ در چنین برنامه‌هایی ما به افراد جوان و باانگیزه، پرانرژی و جاه‌طلب نیاز داریم.

 

وی در پایان گفت:

کاوش‌های سرنشین‌دار بسیار گران هستند و به سختی می‌توان دولت‌ها را راضی به سرمایه‌گذاری در آن‌ها کرد اما باید نتایج علمی که برای ما به همراه دارند را در نظر بگیریم.

 

 

انتهای پیام///